Η συνείδηση από μόνη της είναι ένας μαθημένος μηχανισμός αρνητικού feedback (βλέπε άρθρο) που έχει να κάνει με την ηθική. Αν τα μαθημένα και αποθηκευμένα δεδομένα είναι σωστά (οι πεποιθήσεις σχετικά με το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος), κι αν ο μηχανισμός feedback δεν είναι υπερευαίσθητος αλλά ρεαλιστικός, το αποτέλεσμα είναι ότι ανακουφιζόμαστε από το βάρος του να πρέπει να αποφασίζουμε διαρκώς ως προς το τι είναι σωστό και λάθος και τι να κάνουμε. Η συνείδηση λειτουργεί αυτόματα και υποσυνείδητα, όπως κάνει κάθε μηχανισμός feedback.
Η συνείδηση από μόνη της μπορεί να είναι λάθος.Αν τα δεδομένα της, δηλαδή οι πεποιθήσεις σου είναι αληθή και ρεαλιστικά τότε η συνείδηση μπορεί να λειτουργεί σαν πυξίδα που σε κρατάει εκτός επιπλέον προβλημάτων, όπως η πυξίδα κρατάει τον ναυτικό εκτός υφάλων.
Αλλά αν οι βασικές σου πεποιθήσεις είναι μη ρεαλιστικές και ψευδείς, τότε αποκλίνουν την πυξίδα σου, όπως ένας μαγνήτης επηρεάζει την πυξίδα και δεν δείχνει πλέον τον πραγματικό βορρά.
Ο σκοπός της συνείδησης είναι να βοηθήσει να είμαστε ευτυχείς και αποδοτικοί, κι όχι το αντίθετο. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε πρέπει να απομακρύνουμε τους μαγνήτες για να δείξει τον πραγματικό βορρά η πυξίδα, δηλαδή να βασίζεται στην αλήθεια.
Επίσης όταν δεν είμαστε αυθεντικοί και κρύβουμε, απωθούμε, κοινώς αναστέλλουμε τα αρνητικά συναισθήματα για τους α ή β λόγους (συνήθως κοινωνικούς), επίσης αναστέλλουμε την έκφραση και των καλών συναισθημάτων (Θυμηθείτε τα μωρά που δεν το κάνουν αυτό, όπως αναφέραμε στο άρθρο).
Το κριτήριο για την έκφραση των συναισθημάτων δεν είναι αν είναι καλό ή κακό, αλλά κατάλληλο ή μη. Είναι κατάλληλο να νιώσουμε φόβο πχ. αν μας επιτεθεί ένα ζώο στο δάσος, για να τραπούμε σε φυγή. Είναι κατάλληλο να νιώσουμε θυμό αν θέλουμε να εξοντώσουμε ένα εμπόδιο με δύναμη. Ο θυμός πχ. αν είναι κατάλληλα κατευθυνόμενος είναι ένα βασικό στοιχείο του κουράγιου.
Αν κάθε φορά που ένα παιδί λέει την γνώμη του, αποστομώνεται και το βάζουν στην θέση του, μαθαίνει ότι είναι σωστό γι αυτό να μην έχει γνώμη, και ότι είναι λάθος να θέλει να έχει. Τέτοιου τύπου διεστραμμένη και μη ρεαλιστική συνείδηση μας κάνει πχ. δειλούς. Αποκτάμε έγνοιες ως προς το αν έχουμε δικαιώματα, αν αξίζουμε κάποια πράγματα και συχνά νιώθουμε ότι δεν είναι σωστό για εμάς να πάρουμε θέση ή να ηγηθούμε μιας δράσης. Πχ. ο φόβος του να μιλήσουμε σε κοινό είναι ένα αντίστοιχο παράδειγμα, που είναι ένας φόβος που πάμε να πάρουμε θέση μιλώντας σε κοινό, που εκφράζουμε την δική μας γνώμη. Ο φόβος ομιλίας στο κοινό είναι ένα καθολικό παράδειγμα του πόσο απωθημένη και ανεσταλμένη είναι η έκφραση του εαυτού μας.
Μετά τις εκπαιδεύσεις μας στην Μεταμόρφωσις – Προπόνηση Ζωής πολλοί άνθρωποι εντυπωσιάζονται που πλέον υπερβαίνουν αυτόν τον φόβο, μιας και δεν έχουμε δουλέψει καθόλου στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά προκύπτει ως φυσική παρενέργεια της ελευθερίας στην έκφραση του εαυτού που αποκτάνε.
Κάποιος μπορεί να πει ότι αν εκφράζει τον εαυτό του χωρίς αναστολές, τελείως ελεύθερα, θα επικρατήσει χάος, μιας και θα δέρνουμε όποιον μας εκνευρίζει. Όντως, ίσως ο κόσμος όλος δεν χρειάζεται παραπάνω ελευθερία από τις αναστολές. Άλλωστε, δεν διαβάζει όλος ο κόσμος αυτό το κείμενο. Αλλά μόνο αυτοί που τους ενδιαφέρει, γιατί μάλλον αυτοί την θέλουν αυτήν τη ελευθερία, κι όχι όλος ο κόσμος.
Η ισορροπία και η αρμονία είναι το ζητούμενο. Όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει πολύ ο γιατρός προσπαθεί να την κατεβάσει, κι όταν κατεβαίνει πολύ, προσπαθεί να την ανεβάσει. Η αγωγή συνίσταται στο να πας προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ο σκοπός μας στην Μεταμόρφωσις είναι ελευθερία έκφρασης των δυνατοτήτων για μια δημιουργική ζωή.
Το μονοπάτι γι αυτό τον σκοπό είναι μια πορεία ανάμεσα στις πολλές αναστολές και στις λίγες.
Αν θέλετε να εξασφαλίσετε ότι θα συμβεί το ξεκλείδωμα της προσωπικότητας σας προς μια δημιουργική έκφραση των δυνατοτήτων σας, τότε μπορείτε να συμμετέχετε στην Ομάδα Συναισθηματικής Νοημοσύνης.
Δωρεάν συνάντηση ↓
Δες περισσότερα