Πως φτάσαμε να είμαστε διαχωρισμένοι από τους άλλους

Σε αυτήν την ενότητα θα ξεκινήσουμε με τη γέννηση της αίσθησης του ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τους άλλους (όπως αναφέρεται και στο άρθρο: Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας).

Εάν ψάχνετε για την πηγή των προβλημάτων μας, μπορείτε να πείτε ότι το πρώτο μας λάθος είναι ότι γεννηθήκαμε. Αλλά για να δούμε γιατί η γέννησή μας έχει γίνει τέτοιο πρόβλημα για εμάς, ας ξεκινήσουμε λίγο πριν την γέννηση.

Η ζωή πριν την γέννηση.

Πριν γεννηθούμε, ζούσαμε σε ένα σούπερ μικρό διαμέρισμα. Δεν είχαμε να ανησυχούμε για τίποτα, όλα τακτοποιόντουσαν για μας. Ήταν ζεστά, και άνετα, ακόμα και το κλίμα ήταν τέλειο, το ρουμ σέρβις ήταν εκπληκτικό, όλα τα τρόφιμα και οτιδήποτε άλλο χρειαζόμασταν μας παραδινόταν, δεν υπήρχαν δυνατοί θόρυβοι και υπήρχαν ελάχιστες εισβολές.

Τότε, για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνουμε, μας έκαναν έξωση. Και η έξωση είναι το λιγότερο, ένα δυσάρεστο σοκ. Ξεκινάμε ζορισμένοι να περάσουμε έναν διάδρομο που είναι πολύ μικρός. Το κεφάλι μας πετάγεται μέσα σε έναν κόσμο που είναι θορυβώδης, δυνατά φωτιζόμενος, και 20 βαθμούς κελσίου πιο κρύος από το μέρος απ’ το οποίο ήρθαμε. Κάποιος μας αρπάζει (η πρώτη μας εμπειρία επαφής) και τραβάει. Μας κρατάνε στον αέρα από τους αστραγάλους, έτσι ώστε η πρώτη μας εμπειρία της βαρύτητας είναι ανάποδα. Έπειτα κάποιος κόβει την γραμμή παροχής ζωής, χαστουκίζει την πλάτη μας, και για πρώτη φορά, πρέπει να ρουφήξουμε αέρα. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι η μητέρα μας, η σπιτονοικοκυρά, περνάει δύσκολες στιγμές και η ίδια.

Αφού μας χώρισαν από το μικρό μας διαμέρισμα, μας βάζουν σε ένα μεγαλύτερο μέρος, τώρα γεμάτο με άλλα μικρά σώματα στο ίδιο μέγεθος με εμάς, και όλα κάνουν πολύ θόρυβο.

Τώρα βλέπουμε ότι πρέπει να παλέψουμε και να δουλέψουμε για να βρούμε κάτι να φάμε, η κατάσταση είναι ακατάστατη, ακόμα και η αναπνοή είναι σκληρή δουλειά. Αμέσως καταλαβαίνουμε ότι δεν ήμαστε σε έναν κόσμο κατά παραγγελία φτιαγμένο για την ευκολία μας.

Έτσι, η πρώτη πρώτη εμπειρία που έχουμε στην ζωή είναι αυτή του χωρισμού. Η εμπειρία της γέννας από μόνη της είναι μια εμπειρία χωρισμού. Ζωή λοιπόν για μας, ίσον χωρισμός.

Στη μήτρα δεν υπήρχε χωρισμός. Ήμασταν απολύτως ένα με το περιβάλλον. Ξαφνικά, βιώνουμε ότι ήμαστε ξεχωριστά και δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Βιώνουμε ότι υπάρχουν άλλοι, ξέχωρα από εμάς, και η επιβίωση μας βασίζεται πάνω τους. Εάν δεν τους αρέσουμε, τότε έχουμε μπλεξίματα.

Η οπτική μας, μας λέει ότι η επιβίωση μας βασίζεται σε εξωτερική πηγή, σε αυτή την περίπτωση τη μητέρα μας, και εμείς αποφασίζουμε να το δεχτούμε. Εδώ ξεκινάει η αρχή του λάθους μας, η γέννηση της αυταπάτης του διαχωρισμού.

Έτσι, τώρα είμαστε εδώ και πρέπει να τα καταφέρουμε στον κόσμο. Κάποιος πρέπει να μας ταΐσει, να μας προσέχει, να μας αλλάζει τις πάνες, να μας γυρνάει, κάποιος πρέπει να τα κάνει όλα για μας. Έτσι, αμέσως ψάχνουμε τριγύρω για κάποιον που θα τα κάνει για μας. Τώρα αυτό φαίνεται να είναι η δουλειά της μητέρας μας. Αλλά θυμηθείτε, αυτή μόλις μας έκανε έξωση. Έτσι στην καλύτερη περίπτωση, η σχέση μας με την μητέρα μας, ξεκινάει δύσκολα και δημιουργεί μια αίσθηση χωρισμού απ΄τους άλλους.

Θα ήταν καλό να σταματήσουμε εδώ για μια στιγμή και να σημειώσουμε ότι μεγαλώνουμε με μια πολύ διαστρεβλωμένη ιδέα σχετικά με τα δικαιώματα και τα προνόμιά μας στη ζωή και για το πως πρέπει να είναι τα πράγματα. Πάντως, το πως είναι τα πράγματα δεν είναι το αληθινό πρόβλημα.
Είναι το πώς νοιώθουμε για το πως είναι τα πράγματα.
Ας το θέσουμε έτσι. Η ποιότητα της ζωής μας είναι η λειτουργία του πως νοιώθουμε για το πως είναι τα πράγματα ή πως νοιώθουμε σχετικά με το τι νομίζουμε ότι έγινε σε μας. Και συνήθως δεν νοιώθουμε καλά για την γέννηση μας. Το να γεννιέσαι είναι εντάξει, είναι πως νοιώθεις που γεννήθηκες. Είναι οι τρελές αποφάσεις που παίρνουμε για τα γεγονότα της ζωής μας που καθορίζουν πως θα μοιάζει η ζωή μας.

Και η αίσθηση του χωρισμού απ΄τους άλλους που δημιουργήθηκε από τότε, δεν είναι απαραίτητα κάτι που λειτουργεί, και βασικά στην πραγματικότητα δεν ισχύει, παρά μόνο σαν αίσθηση…

Όπως είδαμε στο άρθρο: “Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας”