Υπάρχει διέξοδος από το φαύλο κύκλο;

Όταν έχεις προσκολληθεί στην ιδέα ότι η ευημερία σου βασίζεται πάνω σε μια μορφή έξω από εσένα (βλέπε άρθρο: Εξάρτηση στην μορφή, για την έννοια της μορφής έξω από εσένα), το καλύτερο που μπορεί να φτάσει η ζωή είναι το προσωρινά καλύτερο (βλέπε άρθρο: Η έξαψη της ελπίδας, για το τι εννοούμε προσωρινά καλύτερο), μια συνθήκη που πάντα ακολουθείται από απογοήτευση.

Αφού αυτό που νομίζατε πως σίγουρα θα δουλέψει τελικά δεν δούλεψε, αυτό σας οδηγεί σε σύγχυση και πολλές αμφιβολίες.

“Νόμιζα ότι ΑΥΤΟ ήταν. Ήταν τόσο υπέροχο. Τι έγινε; Πίστευα ότι, αν είχα αυτό το άτομο, τα πάντα θα γίνονταν καλύτερα και θα έμεναν καλά. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί σ’ έμενα, ΘΕΕ;”

Είναι τότε που αντιλαμβανόμαστε αυτό το απαίσιο πράγμα, το οποίο ας ονομάσουμε ‘’ο φόβος της χειροτέρευσης‘’.

“Πίστεψα ότι αυτό θα με έκανε χαρούμενο και τελικά δεν με έκανε. Τώρα τι θα κάνω; Είναι το ίδιο όπως πάντα. Χειρότερο! Τώρα υπάρχει ένα πράγμα λιγότερο, που νομίζω ότι θα με κάνει ευτυχισμένο. Είμαι ο ίδιος κόπανος που ήμουν πάντα. Ποτέ δεν πρόκειται να καλυτερεύσει. Θα γίνεται συνέχεια όλο και χειρότερο. Γαμώτο!”

Τώρα έκλεισε ο κύκλος. Τώρα που η ζωή είναι απαίσια ξανά, αμέσως ψάχνουμε για μια άλλη μορφή που θα μας κάνει να νοιώσουμε καλύτερα. Η μορφή είναι διαφορετική αυτή τη φορά, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τρέχουμε σαν χάμστερ σε αυτή την ατελείωτη τροχιά, επειδή ζητάμε σε μια μορφή έξω από εμάς, να μας δώσει κάτι που είναι τελείως ανίκανη να μας δώσει.

Δεν απογοητευόμαστε μόνο με τη μορφή η οποία δεν έκανε τα πράγματα να πάνε καλύτερα, απογοητευόμαστε και με όποιον μας έλεγε από την πρώτη στιγμή ότι αυτό θα λειτουργήσει. Δεν είχαμε αποφασίσει εμείς ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα με την NOVA, η διαφήμιση το έλεγε. Δεν θέλαμε εμείς από μόνοι μας να πάμε σχολείο, άλλοι μας είπαν ότι αυτό θα λειτουργούσε.

Τελικά τι πραγματικά θέλουμε;

Δεν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε, επειδή έχουμε προγραμματιστεί να θέλουμε αυτό που όλοι οι άλλοι εκτός από μας, μας λένε να θέλουμε.

Όλα ξεκίνησαν όταν η μητέρα μας, μας είπε τι ήθελε από μας να θέλουμε. Ο πατέρας μας, μας είπε τι ήθελε από μας να θέλουμε. Η γιαγιά και ο παππούς έκαναν το ίδιο. Ο δάσκαλος του κατηχητικού μας είπε τι ήθελε ο Θεός από μας να θέλουμε και ο καθηγητής, στο σχολείο, μας είπε τι ήθελε ο γυμνασιάρχης από μας να θέλουμε. Ο πεζόδρομος της Ερμού, από την άλλη, μας είπε να τα θέλουμε όλα.

Η κοινωνία η ίδια μας είπε τι να θέλουμε. Όταν εγώ μεγάλωνα ήταν μια σύζυγος, δυόμισι παιδιά (τώρα νομίζω είναι ενάμιση παιδί), ένα αυτοκίνητο και ένα εξοχικό σπίτι. Όλοι, μας έλεγαν τι να θέλουμε και μας έλεγαν ότι αν θέλαμε και αποκτούσαμε τα σωστά πράγματα, θα ήμασταν χαρούμενοι. Η ευτυχία ήταν μια λειτουργία του να θες τα σωστά πράγματα. Και αν αυτό δεν μας έκανε χαρούμενους, υπήρχε πάντα κάποιος που μας έλεγε ότι είμαστε δυστυχισμένοι επειδή θέλαμε τα λάθος πράγματα και εάν απλώς θέλαμε αυτά που αυτός ήθελε να θέλουμε, θα ήμασταν ευτυχισμένοι.

Έτσι, καταλήγουμε τελείως απογοητευμένοι με αυτό που νομίζαμε ότι θέλαμε και με τους ανθρώπους που μας έλεγαν να το θέλουμε. Τώρα, νοιώθουμε σαν ένα πιόνι σε μια παρτίδα σκακιού πάνω στην οποία δεν έχουμε κανένα έλεγχο. Μοιάζουμε σαν θύμα, είναι σαν να μην υπάρχει έξοδος. Αλλά πάρτε θάρρος. Υπάρχει απάντηση. Αλλά δεν υπάρχει ελπίδα.

Η διέξοδος.

Υπάρχει ένας τρόπος να σπάσουμε τον κύκλο που ξεκινάει από το ‘χωρίς πλάκα’ (για το τι σημαίνει ‘χωρίς πλάκα’ βλέπε άρθρο: Εισιτήριο για το σόου της ζωής) στην ελπίδα, στην προσωρινή ευημερία, στο φόβο της χειροτέρευσης και πίσω ξανά. Είναι ο εξής: σε κάποιο επίπεδο, δεχθείτε ότι μια μεταμόρφωση είναι δυνατή για σας, αν για ένα διάστημα επενδύσετε στο να κάνετε γόνιμο το έδαφος του εσωτερικού κήπου, του εαυτού σας. Ένας τρόπος είναι να βρείτε πρακτικές που σας κάνουν να στέκεστε, να είστε σε σιωπή, αντί να τρέχετε διαρκώς, και να αρχίσετε να τις εφαρμόζετε. Μια συνήθης πρακτική, για παράδειγμα, που τελευταία γίνεται γνωστή είναι ο διαλογισμός, χωρίς να είναι η μόνη, φυσικά.

Επίσης, παραδεχτείτε ότι είναι δυνατό να ξεφύγετε από τον ατελείωτο κύκλο του ψάχνω-βρίσκω-απογοητεύομαι-απελπίζομαι. Δεχθείτε ότι η μεταμόρφωση είναι δυνατή για εσάς. Υπάρχει και άλλος τρόπος να παίξουμε το παιχνίδι.

Τώρα, το να το λέμε αυτό σε κάποιον, το ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να παίξει το παιχνίδι, είναι σαν να λέμε σε κάποιον του οποίου μόλις πέθανε ο σκύλος να χαμογελάσει. Δεν λειτουργεί.

Χρειάζεται να γίνει κάτι πολύ πιο δυνατό, έτσι ώστε να σπάσουμε την πραγματικότητα του κύκλου της ταλαιπωρίας. Μία δυνατή διέξοδος είναι να εμπνευστούμε τη διέξοδο (όπως κάνουμε στο πρόγραμμα Κοινωνική Προπόνηση), και να δράσουμε προς αυτή (όπως κάνουμε στην Προπόνηση Ηγεσίας).

Εναλλακτικά, αν δεν ξέρουμε αυτόν τον τρόπο, τότε να έχουμε μια άμεση εμπειρία κάποιου ο όποιος ζει την πραγματικότητα του να βρίσκεται έξω από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Κοινώς, να βρούμε ανθρώπους που το έχουν καταφέρει αυτό και μας εμπνέουν.

Η αποδοχή αυτής της μεταμόρφωσης είναι δυνατή για μας. Συμβαίνει όταν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να βιώσουμε εμπειρίες με κάποιον για τον οποίο η ζωή μεταμορφώθηκε, κάποιον που έχει τη θέληση να έρθει από την αφθονία αντί από την έλλειψη, από τη σχέση και τη σύνθεση αντί από το διαχωρισμό και τη σύγκρουση. Στο παρελθόν, αυτή ήταν η λειτουργία των γκουρού, των μάστερ ή των δασκάλων. Σήμερα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που λειτουργούν σ’ αυτό το επίπεδο, σε όλους τους τομείς της ζωής, και έχουν τη θέληση να γίνουν πηγή έμπνευσης για τους άλλους.

Οπότε, βρείτε τέτοιους ανθρώπους και κάντε παρέα ή δράσεις μαζί τους, κοινώς περάστε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί τους, γιατί η επιτυχία αφήνει ίχνη. Και αν έχουμε τέτοιους ανθρώπους στο περιβάλλον μας, μόνο όφελος μπορούμε να έχουμε (θυμηθείτε ότι το περιβάλλον μας είναι καθοριστικό, όπως είδαμε και στο άρθρο: ΤΑΧΙ Μεταμόρφωσις).

Και τέτοιοι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να μοιράζονται για να συνεισφέρουν και στους άλλους (βλέπε άρθρο: Ποιες είναι οι ποιότητες των αυτοπραγματωμένων ανθρώπων;).

Κατ’ ουσία αυτό είναι που συμβαίνει και στη Μεταμόρφωσις – Προπόνηση Ζωής. Οι άνθρωποι λειτουργούν μέσα από δυνατότητες που τους εμπνέουν και δημιουργούν τα παιχνίδια που τους εμπνέει να παίζουν στην ζωή, κι έτσι δημιουργούν ενδυναμωτικά περιβάλλοντα. Και αυτό, ακολούθως, δημιουργεί μια μεταμόρφωση οπτικής.

Τώρα, αν θέλετε να καταλάβετε τι εννοούμε μεταμόρφωση, διαβάστε αυτό το άρθρο: Με τι μοιάζουν η μεταμόρφωση και ο φόβος;