Δημιουργική Νοημοσύνη
Ας αναφερθούμε για λίγο στο θέμα της «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ».
Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία έχουμε αποδεχτεί ότι η εκπαίδευση είναι η λύση προς μια υψηλότερη ποιότητα ζωής. Και όντως είναι. Το θέμα πάντως είναι ότι δεν έχουμε ανακαλύψει τι σημαίνει η λέξη «Εκπαίδευση».
Υποτίθεται ότι η εκπαίδευση βοηθάει τους ανθρώπους να βρουν δουλειά και να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, έτσι πιστεύουν τουλάχιστον οι περισσότεροι. Επίσης υποτίθεται ότι η εκπαίδευση βοηθάει τους νέους να βρουν τα μοναδικά τους ταλέντα και τους οδηγεί σε μια ζωή με νόημα και σκοπό. Υποτίθεται ότι καθώς μεγαλώνουμε, η εκπαίδευση μας οδηγεί από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα. Θα έπρεπε να ήταν ο σημαντικότερος από εκείνους τους παράγοντες που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε τις δημιουργικές μας ικανότητες.
Όμως τις περισσότερες φορές καθίσταται η αιτία που τις χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο. Η σπατάλη των ταλέντων μπορεί να μην είναι ηθελημένη, συμβαίνει όμως συστηματικά, επειδή η δημόσια εκπαίδευση είναι ένα σύστημα βασισμένο σε αντιλήψεις θρονιασμένες από παλιά μέσα μας, αντιλήψεις που δεν ανταποκρίνονται πλέον στην πραγματικότητα.
Πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα, λίγοι σχετικά άνθρωποι διέθεταν κάποιου είδους επίσημη εκπαίδευση. Η παιδεία ήταν κατά βάση προνόμιο των λίγων που μπορούσαν να αντέξουν την δαπάνη της. Μαζικά συστήματα δημόσιας εκπαίδευσης αναπτύχθηκαν, πρωταρχικά για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της βιομηχανικής επανάστασης. Τα συστήματα αυτά αντικατόπτριζαν με πολλούς τρόπους τις αρχές τις βιομηχανικής παραγωγής. Ήταν μονοδιάστατα και έδιναν έμφαση στην συμμορφία και την θεσμοποίηση.
Ένας από τους λόγους που τα καθιστά πλέον αναποτελεσματικά – σύμφωνα και με τον Κεν Ρόμπινσον που είναι επικεφαλής της βρετανικής επιτροπής για την δημιουργικότητα την εκπαίδευση και την οικονομία- είναι ότι η πραγματική ζωή διαθέτει ποικιλία και προσαρμοστικότητα, και κάθε πτυχή της συνυπάρχει οργανικά με όλες τις άλλες (όπως φαίνεται και σε κάποιο σημείο του άρθρου: Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας). Η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη.
Ο Τόμας Φρίντμαν λέει: «Eκείνοι που περιμένουν να τελειώσει η κρίση για να τους δώσει κάποιος δουλειά, ενδέχεται να περιμένουν πολύ». Η εκ νέου ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων από την κρίση κοινωνιών, θα εξαρτηθεί από τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την καινοτομία. Η λύση είναι: καλύτερη κατάρτιση και εκπαίδευση. Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στις παλιές καλές μέρες, αν δεν επιδιορθώσουμε όχι μόνο τις τράπεζες αλλά και τα σχολεία. Σε έναν κόσμο όπου η ισόβια απασχόληση στο ίδιο επάγγελμα αποτελεί παρελθόν, η δημιουργικότητα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι απαραίτητο στοιχείο για την προσωπική ασφάλεια και πληρότητα.
Η εκπαίδευση είναι από εκείνα τα ζητήματα που ριζώνουν πολύ βαθιά μέσα στους ανθρώπους, όπως: η θρησκεία, η πολιτική και το χρήμα. Η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία στην επαγγελματική ζωή, για το μέλλον των παιδιών μας και την μακροπρόθεσμη παγκόσμια ανάπτυξη. Κι επιπλέον χαράζει μέσα μας μια εντύπωση για τον εαυτό μας, που είναι δύσκολο να αλλάξει.
Αν κάποιος σας πει ότι δεν μπορεί να διαβάσει ή να γράψει, δεν βγάζετε το συμπέρασμα ότι δεν είναι ικανός για ανάγνωση και γραφή, αλλά πως δεν διδάχτηκε τον τρόπο να το κάνει. Το ίδιο ισχύει και με την δημιουργικότητα.
Ορισμένες φορές η δημιουργικότητα ταυτίζεται με την ελευθερία στην έκφραση, πράγμα που κάνει ορισμένους να τρομοκρατούνται στην σκέψη μιας εκπαίδευσης πάνω στην δημιουργικότητα.
Η λέξη education προέρχεται από την λατινική λέξη «Εducare» που σημαίνει : «να τραβήξω προς τα έξω». Έτσι η εκπαίδευση (education) πρέπει να τραβήξει τους ανθρώπους από τον εαυτό τους. Θα έπρεπε να παρέχει στους ανθρώπους την ευκαιρία να αναπτύσσουν αυτοεκτίμηση και ικανότητα .
Μιας και δεν ανακαλύψαμε το νόημα της λέξης εκπαίδευση που είναι: «αναπτύσσω δεξιότητες» στα ελληνικά, εμείς εφεύραμε ένα νόημα. Εφεύραμε το νόημα: «διδάσκω κάτι εντατικά», στη θέση του πραγματικού νοήματος του: «εκπαιδεύω». Όπως το έθεσε ο Πίτερ Ντράκερ: «Όταν ένα θέμα γίνεται παρωχημένο (ξεπερασμένο), τότε το κάνουμε προαπαιτούμενο μάθημα». Στο τέλος της εκπαιδευτικής διαδικασίας έχουμε μετατραπεί σε ημιτεχνικές ανθρώπινες μηχανές και από δημιουργικά ανθρώπινα όντα συχνά γινόμαστε μονόχνοτα ζωντόβολα.
Το να είμαστε ημιτεχνικές ανθρώπινες μηχανές, μας επιτρέπει να φτιάχνουμε τον καφέ μας, να οδηγούμε στη λεωφόρο με σχετική ασφάλεια και να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ. Μπορούμε να γίνουμε κάποιο είδος επαγγελματικής μηχανής και να βρούμε μια δουλειά, η οποία απλώς θα μας επιτρέπει να πληρώσουμε για την καφετιέρα, το αυτοκίνητο και τα ψώνια .
Μπορούμε ίσως να γίνουμε εξαιρετικές τεχνικές ανθρώπινες μηχανές, και έτσι να μπορέσουμε να αλλάξουμε το φυσικό περιβάλλον και να προσσεληνώσουμε έναν άντρα (άνθρωπο) στο φεγγάρι. Δυστυχώς όμως, αυτού του είδους η εκπαίδευση μας αφήνει ανίκανους στον τομέα των ανθρώπινων σχέσεων. Μας αφήνει απελπιστικά απροετοίμαστους στο να είμαστε μαζί με τους άλλους, με έναν αγαπημένο, χαρούμενο και εποικοδομητικό τρόπο.
Χρειάζεται ένα ειδικό είδος νοημοσύνης εάν θέλουμε να είμαστε ικανοί να σχετιστούμε ο ένας με τον άλλον επιτυχώς. Χρειάζεται να έχουμε την ικανότητα του να βλέπουμε κάθε γεγονός η κατάσταση ως μοναδικά. Τότε μπορούμε να ανταποκριθούμε στο γεγονός ή την κατάσταση με ένα μοναδικό και κατάλληλο τρόπο. Δυστυχώς σπάνια το κάνουμε αυτό. Αντίθετα σχετιζόμαστε με ένα πρόσωπο σήμερα, με τον ευαυτό που το θυμόμαστε την τελευταία φορά που τον είδαμε. Εάν είναι ο ίδιος τώρα όπως ήταν και στο παρελθόν, έχει καλώς. Εάν όχι, τότε ο τρόπος που προσπαθούμε να σχετιστούμε αυτήν την στιγμή δεν ενδείκνυται. Εάν συναντήσουμε κάποιον για πρώτη φορά, αυτό που κάνουμε είναι, να σχετιζόμαστε μαζί του βασιζόμενοι πάνω σε κάποιο μοντέλο του ποιον ή τι αντιπροσωπεύει αυτός για μας, ή ποιον μας θυμίζει. Εάν το μοντέλο είναι ακριβές, όλα καλά. Εάν πάλι όχι, τότε ο τρόπος με τον οποίο θα προσπαθήσουμε να σχετιστούμε δεν ενδείκνυται .
Εάν θέλουμε να σχετιστούμε με τρόπο που λειτουργεί, χρειάζεται να είμαστε ικανοί να βλέπουμε αυτή την στιγμή που είμαστε μαζί, σαν μια μοναδική ατομική στιγμή και να ανταποκρινόμαστε σ’ αυτή τη στιγμή, δημιουργικά με ένα μοναδικό και ατομικό τρόπο.
Ο βαθμός στον οποίο είμαστε ικανοί να το κάνουμε αυτό, είναι ο βαθμός μέτρησης της δημιουργικής ανθρώπινης νοημοσύνης μας.
Τι βαθμό τέτοιας νοημοσύνης νομίζετε ότι έχετε;
Θέλετε να αυξήσετε αυτόν τον βαθμό κατά 30% τουλάχιστον;
Αυτό παρέχουμε στην Μεταμόρφωσις στα Εκπαιδευτικά Προγράμματα της Προπόνησης Ζωής
