Δημοφιλείς πεποιθήσεις για την προσωπική ανάπτυξη

Ας ξεδιαλύνουμε κάποια θέματα στο παιχνίδι της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Σαν ανθρώπινα όντα είμαστε εθισμένοι στη βεβαιότητα, είμαστε επίσης εθισμένοι στην άνεση. Είμαστε εθισμένοι σε πιστεύω. Αυτός ο εθισμός είναι πολύ προφανής στο πεδίο της ανθρώπινης ανάπτυξης. Θα επανεξετάσουμε μερικές από τις πιο δημοφιλείς ιδέες.

Μια πεποίθηση που συχνά εμφανίζεται είναι ότι η επιθυμία για ανάπτυξη είναι μια παραδοχή με την οποία δεν είμαστε εντάξει εξ αρχής. Θυμάμαι μια εποχή κατά την οποία εάν παραδεχόσουν ότι βλέπεις έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο, όλοι νόμιζαν ότι είσαι τρελός.

Έχουμε δει μια ανατροπή αυτής της πεποίθησης σε μερικές κοινωνίες. Κυρίως στις δυτικές, πχ. στην Αμερική, εάν δεν πηγαίνεις σε ψυχολόγο, οι άνθρωποι συμπεραίνουν ότι πρέπει να έχεις θέματα που σε κάνουν να αντιστέκεσαι και δεν πας. Κάποτε όλοι έπρεπε να συμβουλευτούν τον εκάστοτε μάγο, σοφό, σαμάνο της φυλής. Πάρα την ανατροπή αυτή, συχνά συναντούμε το άτομο που θα πει ‘’εάν με ενδιαφέρει η προσωπική μου ανάπτυξη, η οποία πρώτα απαιτεί μια εξέταση της ζωής μου, τότε θα πρέπει να παραδεχτώ ότι κάτι τρέχει με εμένα και ότι δεν είμαι εντάξει έτσι όπως είμαι‘’.
Όχι ακριβώς! Η φύση της ανάπτυξης είναι ότι πάμε μπροστά από εκεί που είμαστε. Αυτό δεν σημαίνει αποκλειστικά ότι πρέπει να κάνουμε μια αξιολόγηση σχετικά με το που είμαστε. Χρειάζεται μόνο να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα διαθέσιμα για μας στη ζωή και μετά να κάνουμε μια δέσμευση να φθάσουμε σε αυτά.

Ένα άλλο διαχρονικά αγαπημένο πιστεύω είναι ότι η εξερεύνηση του παρελθόντος θα μας οδηγήσει αυτόματα σε έναν εμπλουτισμό του μέλλοντος. Καμιά φορά αυτό εκφράζεται σαν ένα πιστεύω ότι είναι απολύτως απαραίτητο να εξερευνήσουμε το παρελθόν έτσι ώστε να αναπτυχθούμε όσο προχωράμε προς το μέλλον.
Όχι απαραίτητα! Προσωπικά γνωρίζω ανθρώπους που έχουν ξοδέψει χιλιάδες και χιλιάδες ευρώ στην εξερεύνηση του παρελθόντος, πιστεύοντας ότι κάνοντας αυτό θα μεταμορφώσουν την ποιότητα της ζωής τους στο παρόν και θα διασφαλίσουν για τους εαυτούς τους ένα μέλλον που θα ξεπερνά τα πιο αγαπητά τους όνειρα. Συχνά, καταλήγουν με τίποτα περισσότερο από ένα ακλόνητο άλλοθι για το ότι είναι όπως είναι. Οι αίτιες και τα πιστεύω που έχουν συλλέξει λειτουργούν σαν φράγμα για την ανάπτυξη τους παρά τη διασφαλίζουν.

Η δύναμη για ανάπτυξη υπάρχει αυτή τη στιγμή, όχι στο παρελθόν. Εάν θυμηθούμε την αναλογία με την ιτιά, όπως είδαμε στο άρθρο: TAXI Μεταμόρφωσις, ανακαλύπτουμε ότι αυτό που χρειάζεται κυρίως να αναπτύξουμε είναι ένα περιβάλλον που θα υποστηρίζει την ανάπτυξη μας.

Καμιά φορά η εξερεύνηση του παρελθόντος μας, μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε αυτές τις περιόδους στη ζωή μας, στις οποίες έχουμε ζήσει σε ένα περιβάλλον που είχε υποστηρίξει την ανάπτυξη μας και επίσης να αναγνωρίζουμε αυτές τις περιόδους στη ζωή μας που αυτό δεν ίσχυε. Έτσι, σαν αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξερεύνησης, έχουμε διαθέσει στον εαυτό μας από τον πλούτο των εμπειριών μας, ένα μοντέλο που λειτουργεί ως προς το τι μας υποστηρίζει και τι όχι. Το μοντέλο είναι χρήσιμο εάν χρησιμοποιήσουμε την εξερεύνηση του παρελθόντος μας για να πάμε μπροστά, περιβάλλοντας τον εαυτό μας με ένα περιβάλλον που λειτουργεί για μας.

Να είμαστε ξεκάθαροι ότι δεν είναι απαραίτητο να εξερευνήσουμε το παρελθόν για να ανακαλύψουμε τι λειτουργεί για μας τώρα. Μερικές φορές είναι χρήσιμο, και μερικές δεν είναι.

Μια άλλη δημοφιλής πεποίθηση είναι ότι η κατανόηση του γιατί είμαστε όπως είμαστε, θα παράγει αυτόματα ανάπτυξη. Αυτό είναι παρόμοιο με τα πιστεύω γύρω από την εξερεύνηση του παρελθόντος. Για να αναπτυχθούμε με έναν υγιή, ευχάριστο και παραγωγικό τρόπο, χρειάζεται αρχικά να αποδεχθούμε το πως είμαστε. Χρειάζεται να είμαστε ικανοί να κοιτάμε τους εαυτούς μας και το πως είμαστε και να το βλέπουμε αυτό με κατανόηση. Εάν κατανοήσουμε γιατί είμαστε όπως είμαστε και αυτό το χρησιμοποιήσουμε για να αναπτύξουμε επίγνωση για τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους, τότε η κατανόηση την οποία αποκτήσαμε θα μας χρησιμεύσει. Με τέτοια κατανόηση αποφεύγουμε να χάνουμε ενέργεια και επίγνωση με το να κατηγορούμε τους εαυτούς μας. Μας επιτρέπει να σταματάμε να μονομαχούμε με τα λάθη και τα σφάλματα μας, απελευθερώνοντας έτσι τη δημιουργική μας νοημοσύνη (άρθρο: Δημιουργική Νοημοσύνη) για δράση.

Καταλαβαίνοντας τους εαυτούς μας μόνοι μας, παρόλα αυτά, δεν παράγει αποτελέσματα ολιστικά. Όπως μόνοι μας δεν μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας χωρίς την βοήθεια καθρέφτη. Μπορούμε να εξερευνούμε το παρελθόν διαρκώς και να βγάζουμε θαυμάσιες θεωρίες σχετικά με το πώς φθάσαμε εκεί που φθάσαμε. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι χρήσιμο, εκτός εάν χρησιμοποιήσουμε την πληροφορία αυτή σαν ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτίσουμε, μέσω δράσης, τις συνθήκες που υποστηρίζουν την ανάπτυξη και την ευημερία μας.

Ένα άλλο διαχρονικά αγαπητό πιστεύω είναι ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι επίπονη. Αυτό θα το αναπτύξουμε στο άρθρο: Άνεση ή πόνος αναπτύσσουν καλύτερα τον άνθρωπο;, γιατί είναι από μόνο του σαν θέμα ανεξάρτητο μιας και είναι τόσο διαδεδομένη αυτή η πεποίθηση γενικότερα για την όποια ανάπτυξη.