Υπάρχει και είναι αληθινό ότι αντιλαμβανόμαστε;
Εισαγωγή
Ο σκοπός αυτής της σειράς άρθρων είναι να σας εμπλέξει στο να αναγνωρίσετε τις συνθήκες που υποστηρίζουν την δουλειά που πρέπει να κάνετε πάνω στις σχέσεις σας με ευχαρίστηση, και να συνεισφέρει στην ικανότητά σας να δημιουργήσετε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο οι σχέσεις σας μεταμορφώνονται σε ευχάριστες, ικανοποιητικές περιπέτειες στην αμοιβαία και προσωπική ανάπτυξη.
Τώρα, για τους πιο πολλούς από εμάς, συναρπαστικές και ικανοποιητικές περιπέτειες στην ανάπτυξη μοιάζουν με παραμύθι. Οι πιο πολλοί από εμάς είμαστε χαρούμενοι εάν μπορούσαμε να φτάσουμε στο σημείο που οι σχέσεις μας δεν είναι πηγή πόνου και άγχους.
Το να κάνουμε τις σχέσεις μας πηγή χαράς και ικανοποίησης, να αντανακλούν τους νέους νόμους του σύμπαντος που περιλαμβάνουν αρμονία, θα είναι μια μεταμόρφωση και με αυτό ακριβώς ασχολείται αυτή η σειρά.
Ασχολείται με τη μεταμόρφωση των σχέσεών μας. Και όχι απλώς των σχέσεων με τον σύζυγο ή την σύζυγο μας, ή με το αφεντικό μας ή με τα παιδιά μας. Εδώ μιλάμε για τη μεταμόρφωση των σχέσεών μας, με τον εαυτό μας, τη ζωή μας, τη δουλειά μας, τη μεταμόρφωση των σχέσεών μας με το σύμπαν.
Στα εκπαιδευτικά σεμινάρια της ΄΄Μεταμόρφωσις – Προπόνηση Ζωής΄΄ εγώ και οι άλλοι εισηγητές είχαμε το προνόμιο να βρεθούμε με εκατοντάδες ανθρώπους, την ώρα που μεταμόρφωναν τις σχέσεις τους, σε ένα σαββατοκύριακο, σε μια μέρα, σε ένα λεπτό. Άνθρωποι οι οποίοι φεύγουν με αλλαγμένο, φρέσκο, δουλεμένο και ζωντανό τρόπο για να σχετίζονται με την ζωή τους. Η ηλικία, το παρελθόν και τα πιστεύω τους δεν παίζουν ρόλο. Όταν οι άνθρωποι βιώνουν ποιοι είναι ως ανθρώπινα όντα, πέραν των πεποιθήσεων τους για το τί είναι τα ανθρώπινα όντα, όπως πχ. η διαφορά του να είσαι εδώ από το να περιγράφεις τι είναι το εδώ, τότε η μεταμόρφωση είναι φυσικό επακόλουθο.
Αναρωτιόμασταν επ’ αυτού. Αναρωτιόμασταν γιατί οι άνθρωποι όταν τελικά ανακάλυπταν ότι ήταν πλήρεις, ολοκληρωμένοι και τέλειοι, όπως όταν είναι στην Βιογραφική Προπόνηση, όλα αλλάζουν. Αλλάζουν, αλλά αλλάζουν από τι; Τι είναι αυτό που νομίζουμε ότι είναι αληθινό για μας που ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι αληθινό; Υπάρχει κάποια θεμελιώδης παρανόηση που όλοι έχουμε ως ανθρώπινα όντα που μας αποτρέπει από το να πετύχουμε ατομικά και συλλογικά σαν είδος;
Ένα ερώτημα που βασανίζει τον άνθρωπο εδώ και αιώνες είναι η φύση αυτού που ονομάζουμε πραγματικότητα.
Είναι αληθινό και υπάρχον ό,τι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας ή ένα μάτριξ της ανθρώπινης φυσιολογίας, που δημιουργούμε μέσω του εγκεφάλου και των αισθητηρίων οργάνων, όπως θίγει και ο αστροφυσικός Μάνος Δανέζης; Παραθέτω απόσπασμα από ντοκιμαντέρ του Μάνου Δανέζη για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι εννοούμε, και επανέρχομαι σε λίγο.
Ο Δημόκριτος δίδασκε ότι υπάρχουν 2 μορφές γνώσης. Μια γνήσια και μια νόθα. Στην νόθα ανήκουν οι 5 ανθρώπινες αισθήσεις, όραση, ακοή, αφή, οσμή και γεύση. Η άλλη μορφή γνώσης αποκτάται μέσω του νου και είναι γνήσια.
Αν αναφερθούμε στον καταρρέοντα δυτικό πολιτισμό που όλοι βιώνουμε, αυτός έχει ως βασική αξία και στόχο την έννοια της ύλης.
Η ύλη, για τη σημερινή κοινωνική, επιστημονική και θεολογική δομή αποτελεί ένα αντικειμενικό γεγονός που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Στο βωμό της, οι δυτικές κοινωνίες θυσιάζουν την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Όλα αυτά μέχρι χθες.
Σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη, μέσω της αποδεικτικής πειραματικής διαδικασίας, έχει καταλήξει σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα για το τι είναι η ύλη και η παραγόμενη από αυτήν υλική πραγματικότητα.
Για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη, η εξωτερική πραγματικότητα αποτελεί ένα μάτριξ (καλούπι/κατασκεύασμα), δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών.
Το ότι είναι ψευδής η εικόνα του σύμπαντος, όπως την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις και τα όργανα μέτρησης, αποδεικνύεται ακόμα και από την κλασσική φυσική.
Πχ. Η αίσθηση της όρασης, το μάτι μας, αυτός ο ατελέστατος δέκτης ακτινοβολιών ο οποίος υπόκειται σε 3 περιορισμούς.
Ο 1ος είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει αντικείμενα που έχουν έκταση μικρότερη από κάποια ελάχιστη.
Ο 2ος περιορισμός είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει 2 αντικείμενα ξεχωριστά τα οποία έχουν πολύ μικρή απόσταση το ένα με το άλλο. Δηλαδή όταν έχουν μεταξύ τους μια απόσταση μικρότερη από μια ελάχιστη.
Η 3η αδυναμία είναι ότι το μάτι μας λειτουργεί σε μια πολύ μικρή και καθορισμένη φασματική περιοχή του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Βλέπουμε πάρα πολύ καλά το πράσινο και το κίτρινο, δεν βλέπουμε όμως το υπεριώδες ούτε το υπέρυθρο.
Αυτό σημαίνει ότι ένας ωκεανός ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας δεν γίνεται αντιληπτός από την όραση μας.
Το μάτι μας δεν διακρίνει αντικείμενα που έχουν έκταση μικρότερη από μια ελάχιστη. Δηλαδή δεν μπορεί να δει κόκκους σκόνης, μόρια των πτητικών αρωματικών ενώσεων, όπως και τον τεράστιο αριθμό μικροσωματίων που βρίσκεται ενδιαμέσως των αντικειμένων που μπορεί να δει.
Το ότι η διακριτική ορατότητα του ματιού μας είναι πάρα πολύ μικρή σημαίνει ότι όταν 2 αντικείμενα είναι πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δεν μπορεί το μάτι μας να τα δει σαν 2 και τα αντιλαμβάνεται σαν 1.
Αν μπορούσαμε να δούμε ανεξάρτητα τα σωμάτια ή τα αντικείμενα, όσο κοντά και αν αυτά βρίσκονταν, δεν θα βλέπαμε μεμονωμένα και ξεχωριστά ένα τραπέζι, έναν άνθρωπο, κι ένα άλλο αντικείμενο.
Θα μπορούσαμε να δούμε τα μόρια τους σαν ανεξάρτητα μεταξύ τους, και δεν θα βλέπαμε μόνο τα μόρια τους αλλά και τα άτομα των μορίων.
Και ακόμα παραπέρα θα βλέπαμε τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια, τα νετρόνια και τα στοιχειώδη σωμάτια που απαρτίζουν αυτή την ενότητα.
Επειδή όμως τα στοιχειώδη σωμάτια είναι ρεύματα ενέργειας θα βλέπαμε όλο το σύμπαν σαν ένα χυλό ενέργειας.
Τίποτα δεν θα διακρινόταν από το άλλο. Γιατί τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν ένα τραπέζι είναι ομοειδή με τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν όλα τα άλλα αντικείμενα.
Όλο το σύμπαν θα ήταν ένας χυλός τεράστιας κοχλάζουσας ενέργειας.
Και μέσα σε αυτό το χυλό, αυτό που ονομάζουμε αντικείμενο, θα ήταν πιθανότατα ένας χώρος ελάχιστα πιο μεγάλης πυκνότητας ενιαίος όμως με το περιβάλλον του (πχ. όπως τα σύννεφα σε σχέση με τον αέρα).
Έτσι έχουμε την αίσθηση του κενού μεταξύ όλων των αντικειμένων, ενώ στην πραγματικότητα, ο χώρος γύρω μας είναι ασφυκτικά γεμάτος.
Ένας απέραντος υλικός κόσμος, τον οποίο δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, απλώνεται παντού.
Αν η όραση μας δεν παρουσίαζε αυτήν την αδυναμία, θα αντιλαμβανόμασταν ένα πυκνότατο ρευστό που μέσα του θα έπλεαν τα διάφορα αντικείμενα.
Το πυκνό αυτό υλικό δεν μας χωρίζει, αλλά μας ενώνει.
Αυτή η οπτική δίνει μια απάντηση ως προς το γιατί τελικά αλλάζουν οι άνθρωποι μετά την συμμετοχή τους στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Μεταμόρφωσις.
Βιώνοντας μια τέτοια εμπειρία μέσα στα σεμινάρια μας, σαν αυτή που περιγράφεται πολύ ωραία θεωρητικά από τον Μάνο Δανέζη στο παραπάνω κείμενο, η μεταμόρφωση των σχέσεων με το περιβάλλον είναι αναπόφευκτη.
Κι αυτό γίνεται ειδικά στο πρόγραμμα Κοινωνική Προπόνηση.
Αν σας ενδιαφέρει αυτό το θέμα διαβάστε επίσης το άρθρο Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας; όπου αναπτύσσουμε περαιτέρω αυτή την οπτική.
