Σοφία, Χιούμορ, Απλότητα
Εάν προχωράμε στη ζωή με τον τρόπο τον οποίο συζητήσαμε στο άρθρο: «Μια διαφορετική άποψη υπευθυνότητας» και λαμβάνουμε υπ’ όψιν μια οπτική υπευθυνότητας για το τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί (αντί για το ποιος φταίει και ποιος όχι), πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν.
Πριν από αυτήν την οπτική, παλεύαμε με τους εαυτούς μας, το φαινόμενο δηλαδή όπου η προσωπική μας πραγματικότητα δεν είναι ευθυγραμμισμένη με το πώς είναι τα πράγματα. Όταν ευθυγραμμιστούμε με την πραγματικότητα, με τη θεμελιώδη πραγματικότητα του σύμπαντος, τότε σύγχυση, αντίσταση και πόνος δίνουν τη θέση τους στη σοφία, το χιούμορ και την απλότητα.
Σοφία είναι η εμπειρία του να είσαι ικανός να ζεις σε αρμονία. Είναι μια αντανάκλαση της σοφίας να ζεις σε αρμονία με τη ροή του σύμπαντος και κάπως να ενσωματώσεις την μελέτη της ζωής μας μέσα σε μια κοινωνική πραγματικότητα, που είναι σχεδόν πάντα έξω από την αρμονία της ροής του σύμπαντος.
Μαζί με τη σοφία έρχεται και η αίσθηση του χιούμορ και η συμπόνια για την άπειρη δυνατότητα που όλοι έχουμε να γινόμαστε χαζοί. Μπορείτε να πείτε ότι σε όλους μας υποβόσκει η χαζομάρα. Δεν έχουμε επιλογή, το να είσαι ανθρώπινο ον, συνεπάγεται να υποβόσκει η χαζομάρα. Η επιλογή που έχουμε είναι εάν θα γίνουμε λειτουργικοί χαζοί ή όχι. Κάποιος φιλόσοφος, επίσης, είπε ότι το χιούμορ έγκειται στο να βλέπεις την μηχανικότητα και την επαναληπτικότητα στις κινήσεις των ανθρώπων.
Απλότητα είναι η εμπειρία της ενότητας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό από την ενότητα. Η πολυπλοκότητα μας είναι μια συλλογή από λύσεις σε ένα πρόβλημα – ένα πρόβλημα που είναι μόνο πρόβλημα λόγω μιας βασικής παρανόησης που έχουμε σχετικά με το ποιοι είμαστε. Ξεκαθαρίστε αυτή την παρανόηση – διαλύστε την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού (όπως είδαμε στα άρθρα: Πως φτάσαμε να είμαστε διαχωρισμένοι από τους άλλους & Ποιό είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας) – και η πολυπλοκότητα γίνεται απλότητα. Από αυτήν την απλότητα προέρχεται η διαύγεια.
Μέρος της διαύγειας είναι να αναγνωρίζουμε με κατανόηση και χιούμορ την εξέλιξη μας στη ζωή. Αυτό σημαίνει να αναγνωρίζουμε το μονοπάτι μπροστά μας και τα μαθήματα που έχουμε ακόμη να μάθουμε και ξεκινάμε για να τα μάθουμε. Διαύγεια είναι επίσης να αναγνωρίζεις ότι αυτό ισχύει και για τους άλλους ανθρώπους. Εμείς έχουμε τα μαθήματα μας να μάθουμε και εκείνοι έχουν τα δικά τους.
Αυτή η αναγνώριση μεταμορφώνει τελείως την οπτική για τις σχέσεις. Τώρα, αντί οι διαφορές μας να είναι απειλή στις σχέσεις, μπορούμε να δούμε ότι: εγώ έχω τα μαθήματά μου και εσύ έχεις τα δικά σου. Ίσως εσύ να μπορείς να με υποστηρίξεις να μάθω τα δικά μου και εγώ να μπορώ να σε υποστηρίξω να μάθεις τα δικά σου. Τότε, οι διαπροσωπικές σχέσεις θα είναι γύρω από το να υποστηρίζει ο ένας την διαδικασία του άλλου με ευχαρίστηση, χιούμορ και κατανόηση. Η σχέση μας γίνεται μια εποικοδομητική περιπέτεια, όπως και η ζωή μας.
Από την εμπειρία της διαύγειας – μια διαύγεια της δικής σου θέσης στη ζωή – έρχεται η ταπεινότητα και η προσαρμοστικότητα (παρεμπιπτόντως η ευφυΐα έγκειται στην προσαρμοστικότητα). Προσαρμοστικότητα εννοούμε την τέχνη του να καθοδηγούμε τους εαυτούς μας με κατανόηση στην πραγματικότητα στην οποία τυχαίνει να βρισκόμαστε, χωρίς να ακυρώνουμε την δική μας πραγματικότητα ή να επιβάλουμε τη δική μας στην περιβάλλουσα πραγματικότητα.
Αυτό που κάνουν οι άνθρωποι στη ζωή κυρίως είναι να προσπαθούν να επιβάλουν την πραγματικότητά τους πάνω σε όλους τους άλλους, υποθέτοντας ότι υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα. Εάν κάποιος έχει διαφορετική πραγματικότητα από εμάς, ο ένας από τους δυο μας έχει δίκιο και ο άλλος έχει άδικο. Δεν φαίνεται να αναγνωρίζουμε ότι εμείς, ο καθένας από εμάς, βλέπουμε μόνο μέρος του όλου και όχι τα πάντα όλα. (ένα παράδειγμα αυτού αναφέρεται στο άρθρο: Σχέση ή Σύγκρουση;)
Η διαύγεια έχει να κάνει με το να έχεις κάποια αίσθηση του ποια είναι η θέση σου – τι μέρος του όλου κατέχεις.
Τι μέρους του όλου θες να κατέχεις;
Κοινωνική Προπόνηση
