Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια κρίση;
Η λέξη κρίση κυριολεκτικά βγαίνει από το κρίνω κι έχει να κάνει με αποφασιστικότητα.
Η κρίση είναι μια διχάλα στον δρόμο, όπου μια διχάλα δείχνει μια καλύτερη κατεύθυνση ή μια χειρότερη. Στην ιατρική η κρίση είναι ένα σημείο καμπής όπου ο ασθενής είτε πάει χειρότερα και πεθαίνει, είτε πάει καλύτερα και ζει.
Ο Prescott Lecky είπε ότι ο σκοπός του συναισθήματος είναι η επανενίσχυση ή η πρόσθεση δύναμης, αντί να λειτουργεί ως σημάδι αδυναμίας. Πίστευε ότι υπήρχε μόνο ένα συναίσθημα, ο ενθουσιασμός, κι αυτός ο ενθουσιασμός εκδηλώνεται ως φόβος, θυμός, κουράγιο κλπ, ανάλογα τους εσωτερικούς μας στόχους στην εκάστοτε στιγμή, είτε είμαστε προσανατολισμένοι εσωτερικά για να υπερνικήσουμε ένα πρόβλημα, είτε να φύγουμε μακριά του, ή να το καταστρέψουμε. Το πραγματικό πρόβλημα λέει στο βιβλίο του: “Αυτοσυγκέντρωση, μια θεωρία προσωπικότητας”, είναι όχι το να ελέγξεις το συναίσθημα, αλλά να ελέγξεις την επιλογή ποιας τάσης θα λάβει συναισθηματική ενίσχυση.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι η λέξη συγκίνηση αποτελείται από το συν-κίνηση. Όπως και στα αγγλικά που είναι e-motion.
Αν η πρόθεση σου είναι να προχωρήσεις, να αξιοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια κρίση και να πετύχεις τους στόχους σου ανεξάρτητα από την κρίση, τότε ο ενθουσιασμός της ευκαιρίας (μιας και στα κινέζικα κρίση = κίνδυνος + ευκαιρία) θα επανενισχύσει αυτή την τάση, θα σου δώσει περισσότερο κουράγιο και δύναμη να προχωρήσεις. Αν χάσεις την εικόνα του αρχικού στόχου σου και η στάση σου γίνει αυτή της αποφυγής της κρίσης, ή κάπως να την αποφύγεις, αυτή η τάση φυγής επίσης θα επανενισχυθεί και θα νιώθεις φόβο και άγχος.
Πολλοί επίσης έχουν τη τάση να μεγιστοποιούν όλα τα ποσοστά πιθανών λαθών και αποτυχιών που έχει η κατάσταση της κρίσης. Χρησιμοποιούμε την φαντασία μας εναντίον μας και κάνουμε βουνά τα μικρά εμπόδια. Ή αλλιώς δεν χρησιμοποιούμε την φαντασία μας για να δούμε τι ευκαιρίες έχει μια κατάσταση, αλλά από συνήθεια και χωρίς να το σκεφτούμε, αντιδράμε σαν κάθε ευκαιρία ή κίνδυνος να είναι θέμα ζωής και θανάτου.
Ίσως αυτό το συναίσθημα ζωής και θανάτου που πολλοί βιώνουν δραματικά σε περιπτώσεις κρίσης, να είναι μια κληρονομιά από το μακρύ παρελθόν μας, όταν η αποτυχία στους πρωτόγονους συνήθως σήμαινε θάνατος.
Ανεξάρτητα από την καταγωγή του, η εμπειρία δείχνει ότι μπορεί να εξισορροπηθεί με το να αναλύσεις ήρεμα και λογικά την κατάσταση.
Ο φιλόσοφος Bertrand Russell περιγράφει μια τεχνική που χρησιμοποιούσε όταν απειλούταν από δυσάρεστες ή ατυχείς περιστάσεις. Ρωτούσε τον εαυτό του ποιο είναι το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να συμβεί. Κι έτσι κοιτώντας την περίσταση τόσο κατάματα, μετά έβρισκε τους λόγους του γιατί δεν είναι τόσο τραγική τελικά η κατάσταση. Πάντα μπορείς να βρεις τέτοιους λόγους. Ο Bertrand Russell βλέποντας το χειρότερο σενάριο πρώτα, μετά εύκολα μπορούσε να βρει λόγους που το έκαναν όχι τόσο τραγικό κι έτσι ηρεμούσε την ανησυχία.
Τι ειναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;
Οπότε ρωτήστε τον εαυτό σας: Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αν αποτύχω; Αντί να αντιδράτε αυτόματα, τυφλά και παράλογα…
Με έναν λεπτομερή έλεγχο θα δείτε ότι οι περισσότερες από αυτές τις καθημερινές καταστάσεις κρίσης, δεν είναι θέμα ζωής και θανάτου, αλλά ευκαιρίες είτε να εξελιχθείτε, ή να μείνετε εκεί που είστε, δηλαδή να μην χάσετε κάτι.
Πχ.Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν πωλητή; Ή θα πάρει μια παραγγελία και θα βγει καλύτερος από ότι ήταν, ή δεν θα πάρει την παραγγελία, και δεν θα είναι χειρότερα από πριν.
Σε μια συνέντευξη για δουλειά, είτε θα την πάρει κάποιος είτε όχι. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να είναι στην ίδια κατάσταση με πριν (αν κι αυτό επιδέχεται σχόλια, μιας και πλέον έχει μια εμπειρία επιπλέον, που μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του την επόμενη φορά).
Πολλοί λίγοι συνειδητοποιούν την διαφορά που μπορεί να κάνει μια τέτοια αλλαγή στάσης. Κάνοντας πρακτική της ερώτησης του Bertrand Russell, μπορείτε να δημιουργήσετε τις κρίσεις ως ευκαιρίες.
