Από πού πήραμε την ιδέα της ατομικότητας;
Εάν όλα είναι ένα και δεν υπάρχει χωρισμός (όπως είδαμε στο άρθρο: Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας), από πού πήραμε την ιδέα; Ας πούμε εδώ ότι αυτή η ψευδαίσθηση γεννιέται όταν γεννιόμαστε και εμείς. Η γέννηση από μόνη της είναι μια εμπειρία χωρισμού. Από αυτήν την εμπειρία εμείς πλάθουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε χωρισμένοι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Χτίζουμε την ψευδαίσθηση παίρνοντας μια απόφαση βασισμένη σε έλλειψη γεγονότων που συλλέγουμε με την είσοδο μας σε μια πραγματικότητα που μας είναι νέα. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε ότι, όταν γεννιόμαστε, το αίσθημα του χωρισμού ρέει από μια ψευδαίσθηση που έχει χτιστεί πάνω στην έλλειψη εμπειριών επί της πραγματικότητας στην οποία βρισκόμαστε. (άρθρο: Πως φτάσαμε να είμαστε διαχωρισμένοι από τους άλλους).
Η φυσικότητα της δυσάρεστης κατάστασης της γέννας είναι πολύ αληθινή. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο σαν βρέφη. Δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας. Νοιώθουμε μόνοι και χωρισμένοι. Αλλά με το να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο χωρισμός είναι θεμελιώδης κανόνας της ζωής, βασιζόμενοι πάνω στην περιορισμένη μας παρατήρηση, τότε λέμε στον εαυτό μας ψέματα. Απλώς δεν μπορούμε να δούμε ότι η αίσθηση του χωρισμού είναι αποτέλεσμα της περιορισμένης προοπτικής που έχουμε για την αληθινή φύση του σύμπαντος (άρθρο: Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας;).
Όλες μας οι προσπάθειες να σταματήσουμε την αίσθηση του χωρισμού είναι οι προσπάθειες να λύσουμε ένα πρόβλημα που δεν είχαμε ποτέ εξαρχής. Η ζωή μας έχει γίνει μια συλλογή από λύσεις για ένα πρόβλημα που δεν έχουμε. Ας το δούμε από άλλη πλευρά. Το να γεννιέσαι είναι σαν να ξυπνάς σε ένα όνειρο και να μην το γνωρίζεις. Στον ύπνο μας έχουμε μαζέψει έναν αριθμό από μηχανισμούς και αποφάσεις για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τις εξωτερικές απειλές. Κοιτάμε να προστατευτούμε από όλα αυτά από τα οποία νοιώθουμε χωρισμένοι. Έχουμε οχυρωθεί στο καταφύγιο μας να πολεμήσουμε τους κακούς, ενώ περιμένουμε το ιππικό να μας σώσει.
Ε, λοιπόν, έχω καλά και κακά νέα. Πρώτα τα κακά νέα: το ιππικό δεν έρχεται. Συγγνώμη, αλλά ο Τζων Γουέην και το απόσπασμα δεν πρόκειται να έρθουν καλπάζοντας από τους λόφους. Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει από τους κακούς της ζωής μας. Όταν τελικά καταλάβουμε την απελπισία αυτού του γεγονότος, μπορεί να λυπηθούμε. Θα μας επιτρέψει βέβαια να μάθουμε και τα καλά νέα. Και τα καλά νέα είναι ότι δεν υπάρχουν κακοί. Υπάρχει μόνο ένα σύμπαν που μας υποστηρίζει στο να κάνουμε την ζωή μας μια εποικοδομητική περιπέτεια ή έναν ατελείωτο εφιάλτη.
Ενώ λοιπόν δεν υπάρχει ελπίδα από την μια, από την άλλη είναι αλήθεια ότι δεν την χρειαζόμαστε την ελπίδα. Εάν αυτό είναι αλήθεια, τότε γιατί ο κόσμος μοιάζει όπως μοιάζει; Η απάντηση είναι απλή. Ζούμε σε ένα σύμπαν που μας υποστηρίζει και εμείς δεν το ξέρουμε. Ζούμε κάτω από τη διπλή ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάτι ή κάποιος εκεί έξω που πρόκειται να μας τιμωρήσει αν δεν προσέξουμε (βλέπε διάβολος) και ότι υπάρχει κάτι η κάποιος που θα μας σώσει αν προσέξουμε (βλέπε Θεός, Άγιος Βασίλης, και ένας σωρός καλών οντοτήτων). Βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν τα απόλυτα θύματα – αβοήθητα πιόνια σε μια παρτίδα σκακιού μεταξύ καλού και κακού.
Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει φυσικά. Απλώς νομίζουμε ότι συμβαίνει. Και επειδή νομίζουμε ότι συμβαίνει, μαντέψτε: Συμβαίνει. Όλοι μοιραζόμαστε την ίδια παρανόηση σχετικά με το ποιοι είμαστε και σχετικά με τον διαχωρισμό μας, και γύρω από αυτή την συλλογική φιλοσοφική οπτική δημιουργούμε μια ζωή πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη που διατηρεί την ψευδαίσθηση της ατομικότητας.
Οτιδήποτε ρέει έξω από την φιλοσοφία της ατομικότητας, το κάνει να φαίνεται ότι πραγματικά υπάρχει ατομικότητα. Εξαιτίας της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού και της ανάγκης για προστασία δημιουργήσαμε όπλα. Και από τα όπλα δημιουργήσαμε πολέμους, οι οποίοι απέδειξαν πόσο σωστοί ήμασταν που δημιουργήσαμε όπλα. Οπότε τώρα υπάρχουν εκατομμύρια νεκροί, πράγμα που αποδεικνύει ότι η σύγκρουση είναι πραγματικότητα. Είναι αληθινό και είναι τραγικό. Και η πραγματικότητα των εκατομμυρίων νεκρών είναι τόσο συντριπτική που κανείς δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι υπάρχουν εκατομμύρια νεκροί σαν αποτέλεσμα από κάτι που ήταν αρχικά μια ψευδαίσθηση.
Αυτό που έχουμε είναι ένας πλανήτης γεμάτος ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι διαχωρισμένοι, που ενώνονται σε μεγαλύτερες μορφές ‘ατομικότητας’ που ονομάζονται ομάδες, έθνη κλπ, σε μια ατέλειωτη και αποτυχημένη προσπάθεια να δημιουργήσουν μια τεχνητή αίσθηση ενότητας. Χαμένοι στην ψευδαίσθηση ότι αυτό θα δουλέψει, οδηγούμαστε στην καταστροφή. Ελευθερία, σύμφωνα με τον Κρισναμούρτι, έρχεται από την εμπειρία ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Με άλλα λόγια, όταν τα πράγματα είναι ‘’έτσι όπως είναι’’. Υπάρχει μόνο μια θεμελιώδης φύση στο σύμπαν και σε αυτήν δεν έχουμε άλλες εναλλακτικές. Στο μόνο πράγμα στο οποίο έχουμε επιλογή είναι στο εάν πρόκειται να το ανακαλύψουμε αυτό ή όχι. Και αφού έχουμε κάνει αυτήν την ανακάλυψη, έχουμε την εναλλακτική εάν θα το ζήσουμε αυτό ή όχι.
Η συνεχής ύπαρξη ζωής πάνω σε αυτόν τον πλανήτη θα απαιτούσε αρκετοί από εμάς να ανακαλύψουν τη σοφία μέσα από την οποία μπορεί να δημιουργείται μια κοινωνική τάξη σε αρμόνια με τη θεμελιώδη φύση του σύμπαντος.
Κι αυτό κάνουμε στην Κοινωνική Προπόνηση.
