Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της ύπαρξης μας;
Εμπειρία της ατομικότητας.
Η εμπειρία του να είσαι ανθρώπινο ον είναι η εμπειρία του να είσαι διαχωρισμένος, του να είσαι ξέχωρα από τους άλλους, να είσαι ανεξάρτητος από το περιβάλλον και να χρειάζεται να κάνεις κάτι ώστε να το φτιάξεις αυτό και να είσαι μέσα στα πράγματα, να ανήκεις, να μην είσαι μόνος.
Και η ανάγκη να καταπραΰνουμε το αίσθημα του διαχωρισμού έχει δώσει κίνητρα στον πολιτισμό απ’ την αρχή της ανθρωπότητας.
Η εμπειρία ότι είμαστε διαχωρισμένοι είναι η πηγή της ιδέας μας ότι πρέπει να δράσουμε για να την βγάλουμε σε αυτόν τον κόσμο. Είναι η βασική αιτία της έννοιας που έχουμε ότι αυτοί που είμαστε απλά, δεν είμαστε αρκετοί, ότι πρέπει να βάλουμε άλλο ένα λιθαράκι ακόμα για να είμαστε καλά.
Τότε μπορεί να πούμε εδώ, εάν το πρόβλημά μας είναι ότι είμαστε διαχωρισμένοι, η λύση είναι προφανής. Σταματάμε τον διαχωρισμό. Βρίσκουμε κάποιον και μπαίνουμε σε μια σχέση. Βρίσκουμε κάποιον τρόπο και επουλώνουμε το αίσθημα του διαχωρισμού. Φοβερή ιδέα. Μόνο που αυτό προσπαθούμε να το επιτύχουμε χιλιάδες χρόνια.
Ο πολιτισμός μας έχει πιο πολλές επιλογές και εναλλακτικές για να σβήσει το αίσθημα του διαχωρισμού από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία. Και παρόλα αυτά, ακόμα και με τις πόρσε η τις μερσέντες στο γκαράζ του εξοχικού, ακόμα και με όλα τα επιτεύγματα και τα αποκτήματα μας, στις 4 το πρωί το αίσθημα του χωρισμού ακόμα στοιχειώνει τα όνειρα μας.
Φτάνουμε στη σημαντική αλλά δύσκολη διαπίστωση, ότι περισσότερα πράγματα, περισσότερες σχέσεις, περισσότερα αποκτήματα δεν θα εξαλείψουν το αίσθημα του διαχωρισμού. Παρότι μοιάζει να δουλεύει για λίγο, κανένα μέσο πέραν του εαυτού μας δεν πρόκειται μόνιμα να γιατρέψει την πληγή.
Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα του διαχωρισμού για τον ίδιο λόγο που δεν μπορούμε να σβήσουμε την εικόνα ενός κεριού.
ΓΙΑΤΙ Η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ.
Η αυτονομία είναι μια ψευδαίσθηση που έχουμε μετατρέψει σε αλήθεια. Η θεμελιώδης φύση του σύμπαντος είναι να υπάρχει ισορροπία και αρμονία στις σχέσεις. Δεν υπάρχει διαχωρισμός.
Ας ξαναφέρουμε λίγο τον Μάνο Δανέζη να μας μιλήσει σε αυτό το σημείο.
Το 1826 ο Γιοχάνες Μίλερ υποστήριξε πως το κάθε είδος ανθρώπινης αίσθησης είναι αποτέλεσμα των ιδιοτήτων κάποιας συγκεκριμένης νευρικής ίνας η οποία μεταφέρει τα ερεθίσματα των αισθητηρίων οργάνων σε διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου. Με τον τρόπο αυτό, για κάθε αίσθηση έχουμε αρχικά το όργανο που λαμβάνει πληροφορίες από τον έξω κόσμο, με τους αισθητικούς υποδοχείς. Το καθένα από αυτά τα κύτταρα έχει ευαισθησία σε μία μόνο μορφή φυσικής ενέργειας.
Σε μια 2η φάση, τα ενεργειακά ερεθίσματα που μαζεύουν τα αισθητήρια όργανα, μετασχηματίζονται σε ηλεκτροχημική ενέργεια. Η ενέργεια αυτή στη συνέχεια μετατρέπεται σε ένα ενεργειακό σήμα που μέσω των νευρώνων μεταφέρεται στον εγκέφαλο.
Έτσι, οι πληροφορίες που ταξιδεύουν στον εγκέφαλο δεν καθορίζονται από τον τύπο του σήματος, αλλά από το δρόμο που θα ακολουθήσει το σήμα προκειμένου να φτάσει στον εγκέφαλο. Τελικά ο εγκέφαλος είναι αυτός που θα αναλύσει και θα ερμηνεύσει τα σχέδια των εισερχόμενων ηλεκτρικών σημάτων και θα δημιουργήσει την αντίληψη.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα ιδιότητα των διαδιδόμενων, μέσω των ανθρώπινων νευρώνων, ενεργειακών σημάτων είναι το ενεργειακό κατώφλι. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε άνθρωπο, αν το ενεργειακό ερέθισμα που προσλαμβάνει ένα αισθητήριο όργανο δεν ξεπερνάει ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα ενεργειακό σήμα. Κι έτσι η ανθρώπινη φυσιολογία το αγνοεί ως μη υπάρχον.
Με βάση τα προηγούμενα, γίνεται κατανοητό ότι αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί, η όσφρησή μας, δεν είναι η πραγματικότητα αλλά μια πλάνη των αισθήσεων μας. Η πραγματικότητα των αισθήσεών μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο ονομάζουμε φύση ή κόσμο δεν έχει καμιά υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική.
Το αντιλαμβανόμαστε έτσι, γιατί καθαυτό τον τρόπο έχουν δομηθεί οι αισθήσεις μας. Αν είχαν δομηθεί διαφορετικά, θα είχαμε μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Συνεπώς κυρίαρχο ρόλο παίζει το πως έχει δομηθεί ο νους μας, το μυαλό μας, ο εγκέφαλος μας, για να καταλάβουμε το σύμπαν που μας περιβάλλει.
Η πραγματικότητα, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε, σπάνια ταιριάζει με τον κόσμο εκεί έξω. Το μεγαλύτερο μέρος της αντίληψής μας είναι απατηλό. Ο εγκέφαλος στην πραγματικότητα κατασκευάζει το μεγαλύτερο μέρος της εμπειρίας μας.
Πχ. Ως προς το φαινόμενο της όρασης.
Οι ακτίνες που περνάνε απ το μάτι εστιάζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Είναι γνωστό ότι εκεί τα αντικείμενα εμφανίζονται ανάποδα και ανάστροφα. Δηλαδή, το πάνω κάτω και το δεξιά αριστερά. Γιατί ενώ τα πράγματα εμφανίζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα ανάστροφα, εμείς τα βλέπουμε ορθά?
Αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος μας έχει εκπαιδευτεί έτσι ώστε να βλέπουμε αυτά τα αντικείμενα όπως τα βλέπουμε. Δηλαδή, το πάνω, πάνω και το δεξιά, δεξιά.
Ο Τζόρτζ Στράντον, γνωστός αμερικανός ψυχολόγος έκανε το εξής πείραμα. Σφράγισε το ένα του μάτι καλά, ενώ στο άλλο μάτι προσάρμοσε ένα φακό, ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει όλα τα αντικείμενα. Για μέρες ο Στράντον έβλεπε όλα τα αντικείμενα αντεστραμμένα, γρήγορα όμως ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα κι ενώ μέσω του φακού στην αρχή έβλεπε όλα τα αντικείμενα αντεστραμμένα, με την προσαρμογή του εγκεφάλου του τα έβλεπε πάλι κανονικά, σαν να μην φόραγε το φακό.
Μετά από λίγες μέρες ο Στράντον, αφαιρώντας αυτό τον φακό, με έκπληξη διαπίστωσε ότι έβλεπε τα πάντα γύρω του αντεστραμμένα, μέχρις ότου, με την πάροδο των ημερών, ο εγκέφαλός του προσαρμόστηκε και πάλι στα νέα δεδομένα και άρχισε να βλέπει τα πράγματα κανονικά.
Αυτό αποδεικνύει ότι το μάτι μας δεν βλέπει ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει αλλά βλέπει αυτό που ο εγκέφαλος μας το διατάζει να βλέπει.
Τα προηγούμενα οδηγούν τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη στο συμπέρασμα ότι η αισθητή πραγματικότητα σε οποιοδήποτε επίπεδο αποτελεί ένα μάτριξ. Δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών. Στην πραγματικότητα τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι ενιαία. Εκεί έξω στον συμπαντικό χώρο δεν υπάρχει η έννοια της διαίρεσης της ατομικότητας του εγώ και του έχω. Όλα είναι ένα.
Κάθε δράση σε κάποιο σημείο του χώρου, επηρεάζει το σύνολο του χώρου, αλλά και κάθε δράση έχει σαν αποτέλεσμα μια ίση αντίδραση.
Η επιστημονική αυτή αλήθεια, επειδή είναι νέα δεν έχει προλάβει ακόμα να μπολιάσει τον πολιτισμό μας και ιδιαίτερα την κοινωνική του συγκρότηση με νέες αξίες και πρακτικές.
Ο άνθρωπος ως ύλη, αποτελεί και αυτός συστατικό της ενιαίας και αδιατάρακτης συμπαντικής πραγματικότητας.
Η έννοια της ατομικότητας, του εγώ και του έχω, δεν αποτελούν παρά πλαστές εικόνες των ανθρώπινων αισθήσεων.
Κάθε κακή δράση του ανθρώπου πάνω σε κάποιον άλλο άνθρωπο, ή ακόμα πάνω στη φύση, έχει επίδραση στο σύνολο της δημιουργίας, άρα και στον ίδιο τον άνθρωπο που την προκάλεσε.
Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση μιας μεγάλης κοινωνικής αλήθειας που θα χαρακτηρίζει το νέο πολιτισμικό ρεύμα, που η Μεταμόρφωσις ΑΜΚΕ συντελεί στο να μεταδοθεί βιωματικά μέσω των εκπαιδευτικών της προγραμμάτων και πιο συγκεκριμένα του προγράμματος Κοινωνική Προπόνηση.
Η ελευθερία, η συνεισφορά, η αγάπη, και η δικαιοσύνη δεν είναι πράξεις παραχώρησης προς τους άλλους ανθρώπους, είναι μια επιβεβλημένη κοσμική ιδιότητα.
Αν θέλετε να το αναλύσουμε αυτό το θέμα με τρόπο που να αρχίσει η θεωρία αυτή να γίνεται πρακτική εφαρμογή διαβάστε τα επόμενα άρθρα…(Από πού πήραμε την ιδέα της ατομικότητας;)
