Αποστασιοποίηση από τη μορφή

Η μεταμόρφωση της εμπειρίας μας για τη ζωή απαιτεί το να ξεκινήσουμε να αποστασιοποιούμαστε από τη μορφή, ή αλλιώς τις εξωτερικές περιστάσεις (βλέπε άρθρο: Εξάρτηση στην μορφή), δηλαδή  να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ή να πιστεύουμε  ότι οι μορφές (εξωτερικοί παράγοντες) θα μας δώσουν κάτι το όποιο απλά δεν μπορούν να παραδώσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραδοθούμε από τα πάντα. Απλώς χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το μέρος το οποίο θέλουμε να καταλαμβάνει η μορφή στη ζωή μας. Το μονό που κάνουν οι μορφές είναι να διευκολύνουν την ύπαρξή μας, ώστε να είμαστε όπως είμαστε. Δεν υπαγορεύουν ή κατευθύνουν ή αιτιολογούν το πώς είμαστε.

Πάρτε τα χρήματα σαν παράδειγμα μορφής. Από μόνα τους τα χρήματα δεν μας κάνουν χαρούμενους ή δυστυχείς. Εάν έχεις πολλά χρήματα μπορείς να είσαι ευτυχής ή δυστυχής, με περισσότερο στυλ από ότι θα μπορούσες, αν δεν είχες χρήματα. Τα χρήματα είναι μια ευκολία, όχι μια πηγή εμπειρίας.

Το να αποσυνδεόμαστε από τη μορφή, από εξωτερικές πηγές ικανοποίησης δηλαδή, και το να είμαστε πρόθυμοι να βιώσουμε τη θλίψη και άλλα αρνητικά συναισθήματα,  μοιάζουν να πηγαίνουν χέρι με χέρι. Το να παρατάμε την ιδέα ότι κάτι πέρα από τον εαυτό μας θα μας κάνει ευτυχισμένους είναι μερικές φόρες λυπηρή εμπειρία. Το να μην είμαστε πρόθυμοι να λυπηθούμε για αυτό, κρατάει την προσκόλλησή μας στην μορφή σταθερή. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης είναι αληθινό. Θα ήταν λυπηρό αν περιμέναμε από αυτόν να μας φέρει το δώρο της καλής συνέχειας στη ζωή. Αλλά μετά τη θλίψη έρχεται η απελευθέρωση. Τώρα μπορούμε να σταματήσουμε να περιμένουμε για κάποιον ο οποίος δεν θα έρθει έτσι και αλλιώς και να πάμε να γεμίσουμε τις ζωές μας με ελευθερία και ικανοποίηση.

Πώς να δεσμευθούμε όμως στη δικιά μας ευημερία;

Άπαξ και παρατήσουμε την προσκόλλησή μας στη μορφή, άπαξ και σταματήσουμε να ζητάμε πράγματα πέρα από τον εαυτό μας για να μας δώσουν αυτό που δεν μπορούν να μας παραδώσουν, υπάρχει μια θεμελιώδης στροφή στη σχέση μας με τη ζωή. Ξεκινάμε να δεσμευόμαστε στη δικιά μας ευημερία. Ξεκινάμε να κάνουμε επιλογές στη ζωή βασισμένες στην ουσία της εμπειρίας όχι στη μορφή.

Ξεκινάμε να κάνουμε επιλογές στη ζωή βασιζόμενοι πάνω στο τι μας εξυπηρετεί σαν αναπτυσσόμενα, συνειδητά, αφυπνισμένα όντα.

Ξεκινάμε να επιλέγουμε την πρόοδο από την αποφυγή (βλέπε άρθρο: Με τι μοιάζουν η μεταμόρφωση και φόβος).

Κάνουμε επιλογές που μπορεί να μας κάνουν να νοιώσουμε άβολα, αλλά ξέρουμε ότι θα μας εξυπηρετήσουν στην τελική.

Απλώς ξεκινάμε να ρωτάμε “Αυτό που πρόκειται να κάνω θα εξυπηρετήσει την ευημερία μου; Είναι μια πρόοδος ή μια αποφυγή;”.

Είναι σ’ αυτό το σημείο που η ζωή ξεκινάει να γίνεται μια θετική έκφραση, παρά μια μη αρνητική.

Έχουμε κάνει τα πρώτα βήματα από την άποψη της υπευθυνότητας (βλέπε άρθρο: Μια διαφορετική άποψη της υπευθυνότητας).