Εισιτήριο για το σόου της ζωής
Το να γεννιέσαι είναι σαν να σου δίνουν εισιτήριο για ένα θεατρικό γεγονός που λέγεται ζωή. Είναι σαν να πηγαίνεις στο θέατρο. Τώρα, αυτό το εισιτήριο θα σε περάσει από την πόρτα. Δεν σου προσφέρει καλές στιγμές και δεν σου προσφέρει άσχημες στιγμές. Μπαίνεις μέσα και κάθεσαι είτε σου αρέσει το έργο είτε όχι. Εάν σου αρέσει, τέλεια. Και αν όχι, τι να κάνουμε, σόου μπίζνες.
Το να γεννιέσαι είναι κάπως έτσι. Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Μοιάζουμε να είμαστε προγραμματισμένοι από πολύ μικρή ηλικία ώστε να νομίζουμε ότι η ζωή μας έχει δώσει εγγύηση και αν δεν μας αρέσει ένα κομμάτι της, τότε μπορούμε να πάρουμε επιστροφή για αυτό το κομμάτι. Θεωρούμε ότι το να γεννηθούμε, αυτόματα, μας εγγυάται ότι θα περνάμε καλά. Και θεωρούμε ότι, αν παραπονιόμαστε αρκετά δυνατά, η καλή κυρία πίσω από το ταμείο θα μας κάνει με χαρά επιστροφή χρημάτων αυτήν την περίοδο της ζωής μας, ώστε να πάρουμε κάτι που μας κάνει πιο χαρούμενους. Συγγνώμη, αλλά δεν δουλεύει έτσι.
Τι κάνουμε όταν η ζωή δεν είναι διασκέδαση;
Το μόνο που μπορούμε να είμαστε στη γέννηση μας, είναι ο εαυτός μας. Τίποτα άλλο δεν πραγματώνεται. Μόνο εμείς πραγματωνόμαστε, μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Δεν είναι τόσο ότι γνωρίζουμε πως να είμαστε ο εαυτός μας, απλώς δεν ξέρουμε πώς να είμαστε κάτι άλλο, πέραν του εαυτού μας. Ότι γνωρίζουμε, είναι να είμαστε ακριβώς όπως είμαστε. Δεν έχουμε αναπτύξει το φαίνεσθαι, τα προσχήματα και την ηθοποιία, ακόμα. Έτσι, εξ ορισμού, είμαστε ο εαυτός μας, επειδή δεν ξέρουμε κάτι καλύτερο ή, θα έλεγα, επειδή δεν ξέρουμε κάτι χειρότερο.
Πέρα από αυτό δεν ξέρουμε τίποτα. Δεν ξέρουμε πώς να επιβιώνουμε, δεν ξέρουμε πώς να ζούμε, δεν ξέρουμε πώς να σχετιζόμαστε, δεν ξέρουμε πώς να επικοινωνούμε, δεν ξέρουμε πώς να είμαστε ένας πυρηνικός φυσικός ή βιολόγος ή ανθρωπολόγος, δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτα.
Γεννιόμαστε μόνο με μια τεράστια δυνατότητα για εμπειρία. Έχουμε μια τεράστια δημιουργική δυνατότητα, με την οποία θα ανταποκριθούμε στην εμπειρία μας, για να ενισχύσουμε την ποιότητα της ύπαρξης μας. Και αυτό είναι.
Στο επίπεδο της φυσικής πραγματικότητας, μας φαίνεται ότι η ευημερία μας στην πραγματικότητα βασίζεται σε άλλους. Κατά τη γέννηση αυτό είναι αναπόφευκτο, αφού τα πρώτα χρόνια βασιζόμασταν αποκλειστικά σε άλλους για να επιβιώσουμε. Φυσικά, αυτό που ξεκινά να συναρμολογείται στο νου μας, είναι μια πραγματικότητα, που λέει ότι το πόσο καλά είμαστε στον κόσμο είναι λειτουργία άλλων ανθρώπων που μας φροντίζουν. Ξεκινάμε να προγραμματιζόμαστε ότι εάν μας άφηναν με τις δικές μας δυνάμεις δεν θα τα βγάζαμε πέρα. Και να μην τα βγάζεις πέρα δεν έχει και πολλή πλάκα. Έτσι, μπορούμε να ονομάσουμε αυτό το επίπεδο της εμπειρίας ‘’χωρίς πλάκα‘’. Και το αισθάνεσαι αυτό, σαν μια γενικευμένη διάχυτη ανησυχία σχετικά με το αν τα πράγματα στη ζωή θα λειτουργήσουν. Άπαξ και αυτό το συναίσθημα το έχουμε για λίγο, δεν παρατηρούμε πια ότι είναι εκεί και παρόλα αυτά είναι πάντα εκεί.
Είναι αλήθεια ότι, ως μωρά, εάν μας άφηναν μόνα μας, δεν θα τη βγάζαμε καθαρή. Ως μωρά, είναι ξεκάθαρο ότι βασιζόμαστε σε άλλους.
Έτσι, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να κοιτάμε τριγύρω, για ότι έχουμε ανάγκη η ζωή να κάνει για εμάς. Φυσικά, αυτή είναι η μητέρα. Η μητέρα υποτίθεται θα κάνει τη ζωή να μας προσφέρει. Αλλά μπορούμε να την εμπιστευτούμε; Αυτή μας έκανε έξωση, όπως αναφέραμε στο άρθρο: Πως φτάσαμε να είμαστε διαχωρισμένοι από τους άλλους. Και όχι μόνο αυτό, όσο μεγαλώνουμε και γινόμαστε λίγο πιο έξυπνοι, βλέπουμε τη μητέρα σε διάφορες φάσεις της και αναρωτιόμαστε αν μπορεί να κάνει τη ζωή να λειτουργήσει για εκείνη την ίδια.
Είμαστε προγραμματισμένοι, από την αρχή, ότι η μητέρα ή ο πατέρας ή κάποιος άλλος πέρα από εμάς θα εγγυηθεί ότι η ζωή μας είναι υπέροχη, χαρούμενη και όμορφη. Καθώς μεγαλώνουμε, μας δίνουν ένα σωρό ιστορίες και φαντασίες γύρω από εξωτερικές πηγές που πρόκειται να σώσουν τον πισινό μας και με κάποιο τρόπο θα διασφαλίσουν ένα χαρούμενο τέλος.
Υπάρχουν οι νεράιδες, το λαγουδάκι του Πάσχα, ο σούπερμαν, ο μοναχικός καβαλάρης και άλλοι. Μα πάνω από όλα, υπάρχει ο Άγιος Βασίλης. Δεν έχει σημασία πόσο χάλια ήταν η χρονιά, με κάποιο τρόπο, στις 25 Δεκεμβρίου, ο Άγιος Βασίλης θα τα έκανε όλα καλύτερα ξανά. Και αυτό δούλεψε τουλάχιστον μέχρι να σπάσουν τα παιχνίδια, μια δυο εβδομάδες μετά.
Μετά από λίγο καιρό μας λένε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης στην πραγματικότητα. Αλλά αυτό δεν μας σταματά από το να πιστεύουμε ότι, κάποια εξωτερική πηγή θα τα κάνει μια χαρά για μας. Κάποιοι, ακόμα πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη σε κάποιο σημείο, απλά δεν λέγεται πλέον Άγιος Βασίλης. Ακόμα και σαν ενήλικοι, νομίζουμε ότι η ευημερία μας βασίζεται πάνω σε κάποιον άλλο.
Μήπως ήρθε η στιγμή να γίνετε εσείς ο Άγιος Βασίλης του εαυτού σας;
Αν ναι, τότε: Βιογραφική Προπόνηση
