Η τελευταία και μοναδική ασφάλεια που έχουμε

Πάντα ψάχναμε την ασφάλεια στη μορφή (εξωτερικό περιβάλλον). Προσπαθούμε να συλλάβουμε την ασφάλεια συλλαμβάνοντας κάποια μορφή (περισσότερα για το πώς ορίσαμε τη μορφή στο άρθρο “Εξάρτηση στην μορφή”). Ερωτευόμαστε και οδηγούμαστε να κατέχουμε αυτό το οποίο αγαπάμε. Υποθέτουμε ότι η κατοχή θα διασφαλίσει την μονιμότητα της εμπειρίας του έρωτα. Αυτό που συμβαίνει, αντιθέτως, είναι ότι εμείς ξεκινάμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας από την απώλεια αυτού του οποίου ψάχνουμε να κατέχουμε και η εμπειρία του έρωτα καταστρέφεται και χάνεται στην πορεία.

Ψάχνουμε ασφάλεια στη συσσώρευση και την κατοχή. Αυτή η προσέγγιση δεν πρόκειται να μας δώσει ασφάλεια στο θέμα της ευχάριστης και ολοκληρωμένης εμπειρίας. Η κατοχή και η συλλογή δεν μπορούν να μας εγγυηθούν αγαπημένες, ανοικτές, επικοινωνιακές και αμοιβαία υποστηρικτικές σχέσεις. Το να κατέχεις και να συλλέγεις είναι σαν να αγοράζεις ένα θέατρο – έχεις κάπου να βάλεις το έργο, αλλά δεν έχεις ακόμα έργο να ανεβάσεις, απλώς έχεις κάποιο μέρος να το στεγάσεις.

Η μόνη ασφάλεια που έχουμε ανά πάσα στιγμή είναι η εμπειρία μας και η ικανότητα να πραγματοποιούμε, η ικανότητα να κάνουμε τις δυνατότητές μας αληθινές μέσω της δράσης. Η μόνη ασφάλεια που μπορούμε να έχουμε είναι η ικανότητα να πραγματοποιούμε αποτελέσματα που είναι λειτουργικά στην πραγματικότητα στην οποία βρίσκουμε τους εαυτούς μας ανά πάσα στιγμή. Ας ορίσουμε ως λειτουργικά αποτελέσματα, αποτελέσματα που είναι στην υπηρεσία του εαυτού μας, των άλλων ανθρώπων και του πλανήτη που μοιραζόμαστε.

Αφού έχουμε φτάσει στο σημείο να το βιώσουμε ολοκληρωτικά αυτό, να είμαστε δηλαδή  ικανοί να πραγματοποιήσουμε τη δυνατότητα της ύπαρξής μας με λειτουργικά αποτελέσματα, οι ζωές μας θα είναι ελεύθερες από την ανασφάλεια.

Και σε αυτό το σημείο έγκειται η αποτελεσματικότητα του προγράμματος Προπόνηση Ηγεσίας και της Προπόνησης Ζωής.

Ελευθερία, Δύναμη και αποτελεσματικότητα σε δημιουργική και ενσυνείδητη δράση. Η Διαύγεια είναι Δύναμη.