Διαύγεια και Σχέση
Η διαύγεια απλώς έχει να κάνει με το να έχεις κάποια αίσθηση του ποια είναι η θέση σου, τι μέρος του όλου κατέχεις (όπως είδαμε και στο άρθρο: Σοφία, Χιούμορ, Απλότητα).
Αφού βιώσουμε τη διαύγεια, βλέπουμε τις διαφορές μας σαν ευκαιρίες στις σχέσεις, παρά σαν συγκρούσεις (βλέπε άρθρο: Σχέση ή Σύγκρουση). Αρχίζουμε, συνειδητά, να περιβάλλουμε τους εαυτούς μας με ανθρώπους που έχουν ήδη μάθει μερικά από τα μαθήματα που εμείς ακόμα δεν έχουμε μάθει.
Συνήθως δεν το κάνουμε αυτό. Συνήθως περιβάλλουμε τους εαυτούς μας μόνο με ανθρώπους που κρατούν το ίδιο μικρό κομμάτι του όλου που κρατάμε και εμείς. Κάνουμε παρέες με ομάδες ανθρώπων για να υποστηρίξουμε τη δική μας οπτική γωνία, θεωρώντας ότι αν συλλέξουμε αρκετά από τα ίδια κομμάτια του όλου, τουλάχιστον φαίνεται σαν να έχει την ίδια βαρύτητα, σχεδόν σαν να έχουμε όλα από το όλο. Αυτό που ποτέ δεν φαίνεται να αναγνωρίζουμε είναι πως με το να αράζουμε όλοι μαζί κερδίσαμε 20 ίδια κομμάτια του πάζλ και ότι τα περισσότερα από τα άλλα κομμάτια ακόμα λείπουν!
Όταν ξεκινάμε να λειτουργούμε στο επίπεδο της διαύγειας, ψάχνουμε αυτούς που υποστηρίζουν τη διαδικασία μας και που εμείς υποστηρίζουμε τη δικιά τους. Τότε είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι αν η ζωή μας είναι μια υποτέλεια στην ανάγκη, το να είμαστε με ανθρώπους που ζουν στην ανάγκη δεν πρόκειται να λειτουργήσει για μας. Θέλουμε και διαφορετικά κομμάτια από το πάζλ. Χρειάζεται να είμαστε και με ανθρώπους που ζουν σε μια πραγματικότητα αφθονίας. Αφθονία= χωρίς φθόνο. Μιας και συνήθως η ανάγκη δημιουργεί φθόνο. Όχι να τους πάρουμε την αφθονία, αλλά να μάθουμε το μάθημα της αφθονίας. Οι πιο πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν την πραγματικότητα της αφθονίας είναι τόσο απασχολημένοι να φθονούν αυτούς που την έχουν, που ποτέ δεν θα την αποκτήσουν, γιατί θα πρέπει να γίνουν αυτό που απεχθάνονται.
Στη ζωή μου, αναγνωρίζω ότι λειτούργησα από την πραγματικότητα της ανάγκης και της έλλειψης, έτσι, συνειδητά έψαξα αυτούς τους ανθρώπους που λειτουργούσαν σε αρμονία με το σύμπαν και υιοθετούσαν μια πραγματικότητα αφθονίας. Κι έτσι, η δικιά μου έλλειψη άρχισε να μειώνεται, χωρίς ταλαιπωρία.
“Πονάω, άρα υπάρχω”. Η ανάπτυξη, παρεμπίπτοντος δεν χρειάζεται να πονάει, όπως είδαμε και στο άρθρο: Άνεση ή πόνος αναπτύσσουν καλύτερα τον άνθρωπο;. Συχνά πονάει, αλλά κάπως φτάνουμε να πιστεύουμε ότι αν δεν πονάμε, δεν έχει αξία. Αυτό που την κάνει να πονάει είναι που αντιστεκόμαστε να τη δεχτούμε. Το να αποδέχεσαι, από μόνο του δεν έχει πόνο. Αλλά αν δεν αποδεχτείς τον εαυτό σου πρώτα, δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς και τους άλλους.
Οπότε, αν θέλετε να κάνετε κάτι γι’ αυτό ή διαβάστε το άρθρο: Αποδοχή του εαυτού (αυτό το άρθρο βρίσκεται στην σειρά άρθρων Χαρακτηριστικά Δυνατής Προσωπικότητας).
Ή αλλιώς: Βιογραφική Προπόνηση
